Zapraszamy na najpierwmieszkanie.org.pl. To portal poświęcony wartościom, systemom i programom Najpierw Mieszkanie. Portal Najpierw Mieszkanie jest prowadzony przez Fundację Najpierw Mieszkanie Polska przez osoby, które stworzyły i prowadziły stronę czynajpierwmieszkanie.pl., która niniejszym staje się stroną archiwalną. Dziękujemy, że byliście z nami tutaj i czekamy na Was w nowym miejscu!
W USA, gdzie osoby bezdomne chronicznie są uprawnione do skorzystania ze specjalistycznych świadczeń i programów, Amerykański Federalny Urząd ds. Rozwoju Miast (HUD), odpowiedzialny za finansowanie lokalnych koalicji na rzecz likwidowania bezdomności, za osobę bezdomną chronicznie uznaje każdą osobę bezdomną, która jest bezdomna dłużej niż rok i posiada jakąś „cechę wykluczającą” (ang. disabling condition) lub w ciągu ostatnich trzech lat doświadczyła co najmniej czterech epizodów bezdomności i również posiada „cechę wykluczającą”. Do cech wykluczających należą: zaburzenia spowodowane nadużywaniem substancji, inne zaburzenia psychiczne, zaburzenia rozwoju, choroby przewlekłe lub niepełnosprawność (także kilka tych cech na raz). Za osobę po prostu bezdomną uznaje się każdego, kto nocuje w miejscu nieprzeznaczonym do mieszkania ludzi (np. na ulicy) lub mieszka w placówce dla bezdomnych, bez wskazywania czasu trwania tej sytuacji.
W badaniach projektu NMROD zastosowaliśmy definicję bezdomności chronicznej wzorowaną na powyższej dostosowaną do tradycji gromadzenia danych o bezdomności w PL:
Każda forma bezdomności jest świadectwem poważnego kryzysu życiowego. Dom dla każdego człowieka jest podstawą zdrowego funkcjonowania w społeczeństwie, równie ważną jak rodzina i wspólnota czy możliwość zaspokojenia podstawowych potrzeb, bez czego jako żywe, czujące istoty nie jesteśmy w stanie funkcjonować. Dlaczego bezdomność chroniczna wymaga wyodrębnienia?
Przedłużający się kryzys oznacza trwałą deprywację podstawowych potrzeb fizjologicznych i potrzeby bezpieczeństwa, stanowi naruszenie godności ludzkiej i świadczy o głębokim wykluczeniu społecznym.
Za przedłużającą się bezdomnością zazwyczaj stoją poważne problemy zdrowotne, m.in. zaburzenia psychiczne, uzależnienie lub ich współwystępowanie, zwane podwójnym rozpoznaniem lub podwójną diagnozą. Wiąże się to z koniecznością zapewnienia specjalistycznej pomocy różnej od tej proponowanej ludziom doświadczającym bezdomności krócej.
Niewątpliwie przedłużająca się bezdomność to świadectwo nieefektywności systemu „wychodzenia z bezdomności”. Jeśli mimo jego funkcjonowania jego adresaci są wciąż na ulicy, to coś musi być nie w porządku. Obciążanie odpowiedzialnością za tę sytuację ludzi, którzy jej doświadczają, to ślepa uliczka, o czym przekona się każdy zmuszony do dłuższego funkcjonowania bez domu w środowisku, w którym jedyne dostępne formy pomocy wiążą się z koniecznością przestrzegania zasad niemożliwych do spełnienia ze względu np. na wyzwania niesione przez zaburzenia psychiczne czy dotychczasowe życiowe doświadczenia. Niestety łatwiej jest winić ludzi za sytuację, w której się znaleźli, niż zastanowić się nad adekwatnością proponowanej im pomocy, a właśnie – jak przekonuje powodzenie programów „Najpierw mieszkanie”, w jej dostosowaniu leży rozwiązanie.
Niestety, krzywdzące i niesprawiedliwe przekonanie o „bezdomności z wyboru” bardzo często dotyka właśnie ludzi bezdomnych chronicznie, przebywających na stałe na ulicach, w pustostanach i innych miejscach „niemieszkalnych”, odmawiających służbom proponującym przeniesienie się do noclegowni, wyrzucanych ze schronisk i aktywnie nadużywających substancji psychoaktywnych, co też jest automatycznie przypisywane osobistym wyborom.
Projekt realizowany przez lidera Fundację Ius Medicinae oraz partnerów Kamiliańską Misję Pomocy Społecznej i Armię Zbawienia w Islandii w Programie Obywatele dla Demokracji finansowanym ze środków EOG
